Otizm genelde yaşamın ilk 3 yılı içinde tanı konan nörogelişimsel bir durumdur. Sıklıkla anne-babalar çocuklarının konuşma gelişiminin geciktiğinden, sosyal iletişimin kısıtlı olmasından, ilgileri ve aktivitelerinin çok dar olmasından endişe ederler. Çocuk direk göz temasından kaçıyor olabilir ve nesnelerin sadece bir parçasına odaklanmak gibi (örneğin oyuncak arabanın sadece dönen tekerleği ile ilgilenmek gibi) garip görünen davranışlar sergiliyor olabilir. El çırpmak, kendini uyarma (bedenini sallama, sesler çıkarma, dokunsal olarak kendini çizme ya da vurma, nesneleri koklama ya da ağzına koyarak tadına bakma) ya da ayak parmakları üzerinde yürümek gibi beklenmedik motor hareketler yapıyor olabilir.Her ne kadar otizmin nedeni bilinmese de genelde birçok faktöre bağlı olduğuna inanılmaktadır. Beynin normal işlevselliğini etkileyen genetik, çevresel, metabolik ve nörolojik birçok durum araştırılmaktadır.Tedavi planlanması çok boyutludur çünkü her çocuğun güçlü yönleri ve desteğe ihtiyacı olan yönleri farklıdır. Araştırma sonuçları otizmin erken fark edilmesi ve erken müdahale edilmesinin bozukluğun gidişatını olumlu etkilediğini gösterdiğinden, erken tanı çocuğun uyum becerilerini ve gelecekteki işlevselliğini geliştirmek açısından çok önemlidir. Otistik spektrumdaki bozuklukların kişiden kişiye ve kişinin zaman içindeki durumuna göre çok fazla değişkenlik göstermesi klinik tanı ve tedavi için belli güçlükler yaratmaktadır.